Wat is het toch heerlijk als je op aarde geboren wordt en heel erg welkom bent. Zoals dit jongetje bij ons in de straat. Elke keer dat ik langs zijn huis fiets, ben ik weer ontroerd door de blijken van warm welkom die zijn ouders hem hebben toebereid.
Veel kinderen kunnen in hun leven het gevoel krijgen dat ze niet welkom zijn. Ik denk dat het ons vroeg of laat allemaal wel overkomt. Mijn ouders verwelkomden mij in liefde maar ze hebben mij toch allebei wel een flink aantal keren het gevoel gegeven dat ik niet welkom was. Per ongeluk, zal ik maar zeggen. Het was niet zo bedoeld. (“Dat moest er nog bijkomen!” Dat was in mijn jeugd vaak het antwoord als ik zei dat ik iets niet expres had gedaan.)
Maar nu ik zo langzaamaan de leeftijd van de wijsheid begin te bereiken wordt het mij duidelijk dat het gevoel van niet welkom zijn er bij hoort. Bij het leven op aarde.
“The crack is where the Light comes in”. Zonder wond gaat het blijkbaar niet. We kennen allemaal onze momenten van de Val waarin de grond onder onze voeten verdwijnt om een nieuwe bodem onder ons bestaan te kunnen vinden. Niet leuk maar wel nodig.
Vorige keer schreef ik over Teresa van Avila, de Spaanse heilige uit de zestiende eeuw. Zij was een tijdlang priorin van het klooster Encarnación. Vertaald als “Menswording”. Bij dat laatste woord dacht ik opeens: maar dat doen we allemaal! We zijn allemaal bezig Mens te worden, en dat gaat met vallen en opstaan. De wonden die we daarbij oplopen, zijn ook openingen naar de Grotere Werkelijkheid van het bestaan.
Als die Heilige Wond niet wordt aangebracht, door vader, moeder of door het Leven zelf, blijven we een Flying Boy or Girl. Fladderen we een beetje onverantwoordelijk door het leven, geen idee hebbend van het spoor van vernieling dat we achter ons laten. Het gezegde drukt het zo mooi uit: “Door schade en schande wordt men wijs.”
Maar wijs is het ook om te beseffen dat dat niet al te vroeg moet gebeuren. Als kindje mag je eerst leren vertrouwen dat je gedragen wordt. Dat je welkom bent, helemaal zoals je bent. Dat er onvoorwaardelijk van je gehouden wordt. Dan krijg je een basis onder je bestaan waarmee je al die dingen aan kunt die het leven ook voor je in petto heeft.
Ik wens alle kinderen toe dat ze zich welkom kunnen voelen op Aarde. Dat ze zich gedragen, gesteund, erkend, gezien, gehoord en gerespecteerd mogen weten.
En vooral: geliefd.
De grond onder je leven vind je uiteindelijk in jezelf maar als Kind heb je daar de Volwassene voor nodig. En die twee samen brengen je naar God.
Kind, Volwassene, God.
Kernachtiger kan ik het thema “Menswording” niet samenvatten.
Vandaag beginnen we weer opnieuw bij het Kind. Het Kindeke dat we in wezen allemaal zijn. Mooi is dat, dat we altijd weer opnieuw kunnen beginnen. Als ik vroeger op school een nieuw schrift kreeg, was ik daar altijd erg blij mee. Voortaan zou ik alleen nog maar heel netjes gaan schrijven en geen vlekken meer maken. Jammer genoeg hield ik dat mooie voornemen nooit lang vol maar het vervulde me wel met een heel speciaal, feestelijk gevoel.
Dat gevoel heb ik ook als ik vooruit kijk naar het nieuwe jaar. Want ik heb het idee dat dit wel eens een heel mooi, bijzonder, feestelijk en relatief vlekvrij jaar zou kunnen worden.
In deze tijd van het jaar zijn de zaadjes onder de grond zich aan het herinneren wat ze hier ook al weer kwamen doen. Dat is een vraag waar ook mensen in deze tijd van het jaar heel goed mee bezig kunnen zijn. Want wat we allemaal ook zijn vergeten, verkeerd hebben gedaan, of nagelaten, we kunnen altijd weer opnieuw beginnen.
Net als dat jongetje bij ons in de straat.
“Welkom in de Familie”.
Een familie van acht miljard…
Wordt vervolgd?