Als kind ging ik vaak met mijn ouders in Frankrijk op vakantie: de Provence. Voor het eerst zag ik hoge bergen, zwom ik in de Middellandse Zee, at ik ratatouille of kip a la Bonne Femme, dronk ik wijn, maakte ik mijn eerste vakantieliefde mee, en proefde van een nog grotere liefde: de liefde voor reizen. Frankrijk was mijn eerste stap in de wereld. God, wat een mooi land was het.
In latere jaren - toen ik 18 was - ging ik alleen op pad: liftend naar Parijs, en vandaar naar Chateauroux, Lyon, Avignon (Sur le pont, D’ Avignon, on y danse, on y danse…) en vele andere plaatsen. Het waren magische reizen waarin ik mijn eerste stappen zette op het pad van spiritualiteit.
Ik herinner me een moment dat ik na drie uur vergeefs liften onder een boom in slaap viel. Toen ik wakker werd hoorde ik een stem: ‘Where are you going?’ Ik verzekerde me ervan dat er niemand was en toch hoorde ik een stem. In het engels. ‘Who is talking?’ vroeg ik enigszins aarzelend.
‘I am you and you are me, so we are One as you can see,’ was het mysterieuze antwoord. Sinds dat memorabele moment begon een innerlijk gesprek dat nooit meer is opgehouden. Mijn eerste stappen op het pad van mediumschap waren begonnen, hoewel ik er jaren over deed om met het verschijnsel in het reine te komen. Ik vertelde er niemand over, omdat ik bang was te worden opgesloten in een inrichting. 12 jaar later kreeg ik van mijn innerlijke gidsen te horen dat ik mijn opleiding had voltooid en dat ik volleerd medium was geworden. Een nieuwe wereld ging open. Hoe vreemd ik het fenomeen ook vond, ik kreeg steeds meer informatie vanuit andere dimensies die toch wel zeer to-the-point was. Ik gebruikte de informatie om consulten te geven, boeken te schrijven en reizen te begeleiden.
Op een van die reizen - opnieuw door Frankrijk - diende zich een nieuwe muse of gids aan. Toen ik in het stadje Vezelay in de crypte van een basiliek zat hoorde ik haar stem: Maria Magdalena. ‘Het wordt tijd dat mijn stem weer gehoord wordt in de harten van mensen. Ik ben vergeten en verguisd, en het verhaal dat over mij verteld wordt in de kerk is niet het juiste verhaal. Ik was geen prostituee noch een gevallen vrouw. Ik was de metgezel van de heer, en ik werd genoemd ‘De vrouw die het Al kent. Ik was een hoge ingewijde.’
Dat ene moment in de crypte veranderde mijn hele leven. Ik kreeg opnieuw allerlei inwijdingen, dit keer in de liefde. Maria Magdalena leidde mijn pad, en ik leerde over de initiatieweg van de Mystieke Roos, het pad van de hoofse liefde, van de troubadours en de Katharen. Ik schreef ‘Boek der Liefde’ over de bouw van de basiliek van Vezelay, die - hoe kan het ook anders - aan Maria Magdalena was gewijd. Ik besloot het boek in de vorm van een historische roman te schrijven, omdat ik het risico niet aandurfde om met verhalen naar buiten te komen waar ik (nog) geen bewijs voor had. Het was 1996 en mijn uitgeverij zag er geen enkel brood in. ‘Teveel sex, teveel roman en niemand is geïnteresseerd in Maria Magdalena,’ was het antwoord van de redactie. Ik probeerde nog 20 uitgeverijen maar het resultaat was hetzelfde. Ik keilde het manuscript onder in een la en voelde me verslagen. Dat werd nog versterkt doordat mijn vrouw van mij wilde scheiden en ik opeens alleen stond. Geen geld, geen gezin, geen huis en geen werk meer. Gelukkig was er een nieuwe liefde die mij door de duistere nacht van de ziel hielp, alsook de diepe liefde voor mijn dochter. Het waren zware jaren: geldzorgen, schulden, depressie, en een moeizaam geploeter met geld, liefde en overleven. De zorgeloze jaren van liften door La Douce France waren ver weg.
Maar ik was niet de enige die de weg kwijt was, zo leek het. Ook Frankrijk zelf leek zijn ‘Joie de vivre’ vergeten te zijn. Opstanden en armoede in de franse banlieus, een groeiend nationalisme en chauvinisme, aanslagen in Parijs en later demonstraties van gele hesjes. De kleine franse dorpjes met hun charme en schoonheid raakten leger en doodser door mondialisering. De kleine bakkertjes werden vervangen door grote Hypermarchés, en de Routes Nationales werden vervangen door strakke snelwegen. Het idee van La Douce France was op sterven na dood.
Met een groep van voornamelijk nederlanders zochten we de ziel van Frankrijk: het vergeten vrouwelijke, Maria Magdalena, Marianna, Esmeralda, ‘The Divine feminine’. We organiseerden Katharentochten en Maria Magdalena festivals. Diverse andere mediums hadden dezelfde boodschap doorgekregen als ik: het vrouwelijke moest weer in ere hersteld worden, en Frankrijk leek de uitvalsbasis voor deze nieuwe beweging. Het waren de franse Katharen en Tempeliers die de nagedachtenis aan ‘La femme d’Béthanie’ levend hielden, en daarmee het goddelijke vrouwelijke eerden oftewel Marie Madeleine.
Een Amerikaanse kunsthistorica hoorde van het verhaal, deed onderzoek naar mystieke boodschappen in oude schilderijen en legde haar oor te luister bij de geruchten en channelingen over ‘het best bewaarde geheim’ ooit: Dat Jezus een geliefde had gehad, die door de kerk verguisd en verbannen was. Toen ze terugkwam in de VS vertelde ze haar man over haar ontdekkingen en adviseerde ze hem om er een boek over te schrijven. Haar man was Dan Brown en het idee voor ’The Da Vinci Code’ was geboren.
Maar hoeveel verhalen, boeken en films er ook verschenen, het leek de fransen koud te laten. Tijdens de diverse Maria Magdalena Festivals stuurden ze de binnenlandse veiligheidsdienst op ons af, en ze stelden een nieuwe sektewet in: Als je geen vlees at, wierook brandde en geen TV had kon je je buren aangeven voor de sektewet. Spiritualiteit, mystiek en persoonlijke ontwikkeling leken niet erg welkom. De kerk had nog een stevige greep op haar franse gevolg en de inquisitie leek niet heel ver weg.
Toen de hype van ‘The Da Vinci Code’ op zijn hoogst was, zat ik een klein kapelletje bij de katharenburcht Montsegur in de Pyreneën en ik hoorde opnieuw mijn gidsen: ‘Je werk hier is klaar. Je volgende opdracht ligt in het Midden Oosten. Na het goddelijke vrouwelijke is het de beurt aan het goddelijke mannelijke om op te staan.’ Een nieuwe periode brak aan. Mijn werkgebied verplaatste zich naar Egypte, Gaza, Israel en zoveel andere landen ter wereld. Langzamerhand vergat ik Frankrijk, het franse land, de katharen en La Douce France.
Tot ik in 2021 opnieuw werd geroepen, samen met Anne, mijn lief…
Het vervolg van dit reisverslag (delen 2-8) kan je lezen op https://www.facebook.com/tonvanderkroon, gepubliceerd tussen 26/7 en 1/8/21. Veel leesplezier!